Z cyklu: "jak się żyje w Meksyku?"

To jedno z pierwszych pytań, jakie pada ze strony turystów. Zazwyczaj już na lotnisku, gdy w trakcie zamieszania (A czyj to bagaż? Gdzie najlepiej wymienić pieniądze? Długo będziemy iść do autokaru?) ktoś rzuca: a jak się żyje w Meksyku? Tak jak by dało się na nie odpowiedzieć równie prosto i zwięźle, co na poprzednie.

To temat na całą książkę, ba! na serię książek. Albo chociażby na bloga:)

No bo w ogóle co do znaczy w Meksyku? Inaczej żyje się w małym górskim pueblo, inaczej w największej metropolii świata, inaczej w turystycznym raju czyli Riviera Maya. Jak porównać, albo raczej jak wyciągnąć reprezentatywny obraz, gdy północ mało ma wspólnego w południem, zamknięte strzeżone osiedla w DF nijak się mają do majańskich wiosek zagubionych w jukatańskiej selwie. Niemniej jednak oczywiście istnieje coś, co nazywamy charakterem narodowym, a także typem kulturowym. Meksyk niewątpliwie należy do kultury polichronicznej, a w takowej ważniejsze niż punktualność oraz przestrzeganie harmonogramów są stosunki międzyludzkie. Wszelkie "deadline'y" traktuje się dość elastycznie. Słowo, które w Meksyku niewątpliwie usłyszymy na każdym kroku to "ahorita", czyli w wolnym tłumaczeniu "za chwileczkę", jednak chwileczka ta może trwać kilka minut albo…kilka godzin.

Nasza polska kultura, jak można się domyślić, jest odwrotnością meksykańskiej. Stąd też Polak mieszkający w Meksyku lub Meksykanin w Polsce może oznaczać szereg nieporozumień, nietrafionych oczekiwań oraz konfliktów.

Polacy z Santa Rosa, Facebook i rodzina, o której nie miałam pojęcia

Do Meksyku, jak już wiadomo, jeżdżę od ośmiu lat. Głównie z przyczyn zawodowych, ale gdybym chciała, mogłabym przecież pilotować wycieczki w innym miejscach świata, a wybrałam właśnie Meksyk. Coś mnie tam urzekło, coś mnie przyciągnęło i nie pozwoliło nigdy zapomnieć.

Często turyści pytają mnie, czy nie mam jakiś hiszpańskich lub latynoskich korzeni, ze względu na ciemną karnację i oprawę oczu. Te cechy odziedziczyłam po rodzicach, dziadkach, i żadne z nich nie miało nic wspólnego z gorącymi południowymi krajami. Przez te wszystkie lata żyłam jednak w nieświadomości, że w Meksyku mieszka rodzina o tym samym nazwisku jak moje. Prawie takim samym, ponieważ zamiast Klemczak przyjęli wersję Klemchak. Jak wiadomo, nie jest to popularne nazwisko w Polsce (bardziej powszechne są jego wariacje, np. Klimczok, Klimczak). Jest nas, Klemczaków, w całym kraju ok. 600. W skali prawie 40-milionowego państwa jest to niewiele. Co samo nasuwa wniosek, że może istnieć jakieś pokrewieństwo między meksykańskimi Klemchakami oraz polskimi Klemczakami.

Skąd ten Meksyk?

Do Meksyku pierwszy raz poleciałam 8 lat temu, od 4 lat pracuję tam jako lokalny przewodnik.

Pierwsze pytanie, które pojawia się po przywitaniu z grupą, brzmi: no ale skąd ten Meksyk? Pewnie meksykański mąż? Jest Pani pół Meksykanką? Emigracja za pracą?

Otóż nie. Jak to w życiu bywa, wszystko stało się przypadkiem. Przypadkiem?

Dziewięć lat temu, studentką iberystyki będąc jeszcze, jechałam sobie tramwajem na Uniwersytet, zastanawiając się, jakby tu zarobić trochę grosza. I nagle usłyszałam dialog siedzących obok dwóch dziewczyn, o tym, jak to dużo klientów na naukę angielskiego pojawiło się po opublikowaniu ogłoszenia na jednym z portali internetowych przez jedną z nich. To jest to!- pomyślałam i od razu po przyjściu do domu zalogowałam się na danej stronie, oferując lekcje i korepetycje z języka hiszpańskiego.